Identity Heritage Supporting Board

Niszczenie organizacji społecznej jest powszechnie stosowanym przez organizacje państwowe sposobem unikania demokratycznej kontroli działania państwa, gdy funkcjonariusze państwowi chcą zapewnić sobie bezkarność w poważnej przestępczości lub zbrodni.

Aktualnym w 2025 r. przykładem przestępczego wykorzystania instytucji państwowych do ochrony sprawców przestępczości państwowej poprzez niszczenie organizacji społeczeństwa obywatelskiego jest prześladowanie SWS/FWS oraz blokowanie postępowania karnego w sprawie tego prześladowania.

Drugie przejście demograficzne w Europie Zachodniej i niedkończona rewolucja wolności w Europie Środkowej (…..)

Ochrona społeczeństwa obywatelskiego nie może być opierana o mitologię i domniemania praworządności oraz szacunku dla praw człowieka.

Funkcjonariusze państwowi proponują błędne rozwiązania braku praworządności. Porada udzielona przedstawicielowi SWS/FWS przez prezesa Sądu Okręgowego w Poznaniu pismem z dnia 11 marca 2025 r., by „sformułować odpowiednie pismo w odpowiedniej formie i skierować do właściwego organu w celu nadania dalszego biegu”, mogłaby mieć zgodne z przepisem art. 2 Konstytucji demokratyczne i praworządne znaczenie oraz zasadność tylko wówczas, gdyby objęte nią czynności odbywały się w ramach konstytucyjnego ładu prawnego Rzeczypospolitej. W ramach tego ładu sądom przypisano zadania organizowania oraz dokumentowania sporów dotyczących prawa i praw. W przypadku zaniedbania przez sąd któregokolwiek z tych kluczowych dlań zadań zwykle kształtuje się sytuacja, w której nie tylko „pismo w odpowiedniej formie” nie może pełnić roli przypisanej mu w praworządnej demokracji, lecz nadto niemożliwym staje się znalezienie pismu odpowiedniej dlań formy, bowiem niespełnionymi stają się normy odpowiedniości formy pisma do jego przedmiotowego odniesienia. Formy czynności prawnych są dostosowane do ładu prawnego i nie mają funkcji poza jego granicami. Pismo oparte o normy właściwości określone dla instytucji sądu traci swe demokratyczne i praworządne znaczenie oraz zasadność wraz z utratą przez sąd zdolności lub woli rzetelnego organizowania oraz dokumentowania sporów dotyczących prawa i praw. W szczególności zdarza się to wraz z zawłaszczeniem instytucji sądu do celów prywatnych lub w prywatnym interesie, zapośredniczonym ewentualnie przez politykę lub działalność gospodarczą. Wówczas posługiwanie się nieodpowiednią już formą mogłoby budować fałszywą legitymację takiego zawłaszczenia.

Gdy instytucja nie spełnia swych zadań w systemie prawnym Rzeczypospolitej, inne instytucje tego systemu winny systemowo działać na rzecz jej naprawy. Jeśli tego nie czynią, pozostają niefunkcjonalnymi, to zadaniem obywatela jest stwierdzić na podstawie art. 7 Konstytucji upadek ich instytucjonalizacji oraz odmawiać ich uznawania i wybierać w sprawach publicznych personalizację powiązań społecznych zamiast ich (niefunkcjonalnej) instytucjonalizacji: bezpośrednie odniesienie do czynów i sprawców naruszania prawa. Zastępować powiązaniami osobowymi szkodliwe powiązania instytucjonalne, w trosce o resztę systemu instytucjonalnego i ładu prawnego, o potrzeby ich naprawy lub budowania, a nie jedynie o indywidualny interes lub prywatne dobro własne lub sprawcy w patologicznej instytucjonalizacji.

Jest oczywistym, że osoby, którym powierzono instytucję sądu wraz z jego wyposażeniem, mogą poprzez fałszowanie akt sądowych, uniemożliwienie zapisu dźwięku z posiedzeń sadowych, poprzez zamknięcie dostępu do zapisów z kamer sądowych, istotnie utrudnić dowodowe ujawnianie umyślności i uporczywości czynów sądowego poświadczania nieprawdy. Wobec takiego postępowania tych osób w warunkach instytucjonalnej niefunkcjonalności nie byłaby odpowiednią jakakolwiek forma wniosku o kontrolę w systemie instytucjonalnym. W demokracji zamysł kontroli instytucjonalnej nie obejmuje systemowej samokontroli, i jest w dodatku oparty o domniemania legalności oraz niewinności, a systemowi instytucjonalnemu państwa nawet w demokracji nie przysługuje domniemanie niewinności.

W demokracji kontrola systemu instytucjonalnego jest zewnętrznym wobec tego systemu zadaniem obywatela. Ich wypełnianie może okazać się budowaniem systemu „post-demokratycznego” rozważanego przez Václava Havla. Zadaniem obywatela chroniącego społeczeństwo obywatelskie przed nawrotem autorytaryzmu jest nieustannie podejrzewać funkcjonariuszy państwa o gotowość do najgorszych zbrodni. Wskazania Václava Havla pozostają aktualnymi.